بسم الله الرحمن الرحیم
ولی خدایی یه وقتایی باید به آدما بگیم:« داداش یه دقیقه آروم بگیر... من خودمم اونقدری که تو داری برام ناراحتی و دلسوزی میکنی برای خودم ناراحت نشدم و این رفتارت فقط اذیتم میکنه."-" (با همین حالت چهره"-")»
اصلا خود من برای یه چیزهایی کمتر از یک ساعت ناراحت میشم. اگر اهمیتش کمتر باشه به دقیقه هم نمیرسه! و وقتی یکی برام دلسوزی میکنه یا ناراحت میشه حس بدی بهم دست میده چون:
اون آدم فکر میکنه اون موضوع/اتفاق خیلی تاثیر بدی روی سرنوشت/من/یا هرچیز و هرکس دیگه‌ای گذاشته. در صورتی که هیچ اتفاقی بی دلیل نیست و دلیلش هم به ضرر کسی نیست.
به قول دایی امید و باور به سرنوشت یعنی باور به اینکه دایره ی خدا (دایره ای که ما روش کنترلی نداریم) همیشه به ما کمک میکنه به سمتی بریم که هدفمونو قرار دادیم و توی دایره ی خود (دایره ای که در کنترل ماست.) براش فعالیت میکنیم. منم به به سرنوشت باور دارم.
حالا اگر دایره ی خدا یه جور دیگه پیش بره یعنی ما توی دایره ی خدا اشتباهی پیش رفتیم.
منم دقیقا برای همین بدم میاد کسی برام دلسوزی و ناراحتی کنه چون من به اون اتفاقات/موضوعات به طاهر بد هم به چشم کمک کننده و اتفاق خوب نگاه میکنم.
