یه سری آهنگ‌ها هستن آدم باید برای خودش نگه داره. برای هیچکس نفرسته، هیچ‌جایی منتشر نکنه. ولی من توی این موضوع واقعا بدم. انگار دلم میخواد آهنگ‌هایی که می‌شنوم و فوق‌العاده دوسشون دارم رو بقیه هم بشنون. در عین حال به بعضیاشون حس مالکیت دارم. میدونین؟ اون آهنگایی که زیاد توی رگ هاتون جریان پیدا می‌کنن و طوری روحتون رو با خودشون همراه می‌کنن که یهو چشماتون رو باز می‌کنین و می‌بینین آهنگ تموم شده. این آهنگا واقعا خاصن و وقتی با کسی به اشتراک میذارمشون ناخودآگاه با شنیدن اون آهنگ یاد کسایی میفتم که باهاشون اون رو شریک شدم، که همزمان حس خوب و ترس داره. چون وقتی آدم‌ها توی آهنگ ها یاد‌آوری بشن اون آهنگ عمیق تر از چیزی که هست میشه و همین موضوعه که زیبا و ترسناکه.
+من واقعا گشنمه. دارم میمیرم.
