بسم الله الرحمن الرحیم
اشک ها کارشان همین است؛ یا افکار مرده را از ذهن خارج می‌کنند یا فشاری که افکار زنده می‌آورند. اشک ها پایین می‌آیند و سیاهی ذهن را روی گونه‌هایمان دفن می‌کنند. سیاهی را خارج می‌کنند تا حال ما بهتر شود؟ یا فقط می‌خواهند برای سیاهی های آینده جا باز کنند؟ از شوری دریای مواج سرمان شور می‌شوند یا ماهیتشان از اول شور و نمکین است و می‌دانند اگر بمانند نمک زخم های آینده مان می‌شوند؟
بسم الله الرحمن الرحیم
در میان دیوار های سفید افکار پریشانم را رها میکنم، افکارم، هرکدام به رنگ‌های مختلف و اشکالی جدید در می‌آیند. به نظر می‌رسد میان این اشکال و الوان نخ باریکی‌ست که افکار را به هم متصل می‌کند شاید به‌خاطر این باید به هم متصل باشند که اگر من از اتاق خارج شدم و افکارم باقی ماندند و کس دیگری آمد تا در اتاق افکارش را بیرون بریزد افکارم با افکار او قاطی نشود. اگر افکار یک نفر دیگر وارد سر من بشوند چه می‌شود؟ نباید اتفاق خاصی بیافتد چون افکار او با ذهن او مطابقت دارد و ذهن من با هیچکس دیگر مطابقت ندارد؛ قطعا افکار او کم‌کم در ذهن من می‌میرند و با اشک ها از ذهنم خارج می‌شوند.
شاید آن نخ به‌خاطر این است که افکار من همگی یک نقطه ی مشترک با هم دارند. همگی بخشی از وجود من هستند و در همگی آنها ارزش‌ها باورهای من یکسان است.
افکارم را به همین خاطر بیرون ریخته‌ام. میخواستم نگاه دقیق‌تری به ارزش‌ها و باورهایم بیاندازم. میخواهم خود را بیشتر بشناسم و میخواهم خود را اصلاح کنم، پس این نخ‌ها دقیقا همان چیزی هستند که من میخواهم. دیدن ارزش ها و اصلاح باورها کاری سخت است اما نتیجه‌اش لذت بخش.
+نوشته شده در تاریخ ۷ مهر ۱۴۰۰
_czm6.jpg)
بسم الله الرحمن الرحیم
فلورا برای بار چهارم مجبور شد سکوت رو بشکنه. با چشم های اشک آلود تلاش می‌کرد حالت چهره‌اش رو حفظ کنه و صداش رو بالا نگه داره :« من نمیخوام برای خوشحال نگه داشتن تو، ناراحت باشم. متوجه نیستی؟ من و تو تغییر کردیم و تو فکر می کنی میتونیم مثل قبل باشیم.» جولیا به اشک‌هاش اجازه داد پایین بیان. آروم طوری که فلورا بشنوه گفت:« آره جولز بیا تا همیشه با هم بمونیم...» فلورا سریع به جولیا نگاه کرد و نفسش رو بیرون داد، جولیا ادامه داد:« خودت اینا رو دوسال پیش گفتی. حالا میخوای قولت رو بشکنی؟ میخوای تبدیل به همون کسی بشی که با احساسات دیگران بازی میکنه؟»
- بس کن جولیا. دارم بهت میگم ما تغییر کردیم. تو دیگه جولز نیستی. و لطفا سعی نکن حرف قدیما رو پیش بکشی.. من هم میتون...
اشک های جولیا حالا دیگه صدا داشتن. فلورا تصمیم گرفت به جای نشونه رفتن قلب جولیا و ادامه دادن حرفش به یه جای ساکت تر بره.
روی جدول خیابون نشست. خیابون گلستان ششم - جایی که متعلق به اون بود.- اشک هایی که به گونهش رسیده بودن رو کنار زد و زمزمه کرد:« ارزش این رابطه خیلی وقته که از بین رفته. پس گریه نکن فلورا.»
بسم الله الحکیم
داشتم فکر می کردم اگر احساسات من و اون رو بسنجیم من بیشتر دوسش دارم اما می دونین بعدش به این نتیجه رسیدم که احساسات تنها چیز هایی هستن که حتی اگر قابل اندازه گیری بودند هم با زیاد و کم شدنشون ارزششون تغییر نمی کرد. چون اونا... احساساتن! اونها نخی هستن که ما رو به آدمای مختلف وصل میکنن و باعث میشن بهشون نیاز داشته باشیم. وابستگی ها همشون ارزشمندن چون اگر مراقبشون نباشیم به همه صدمه میزنن. اگر بخوایم برای احساسات ارزش بذاریم به آسیب دیدن یه نفر اولویت دادیم.
فکر کردم ما هیچوقت از احساسات سر در نمیاریم. ممکنه مشخص بشه احساس یه نفر کمتر از احساسات طرف مقابلشه اما کسی چمیدونه شاید احساسات اون طرف فقط توی بدنش کم باشه اما تاثیرش روی زندگیش صدبرابر باشه. حتی شاید اینکه بعضیا احساسات رو با شدت کمتری تجربه میکنن به خاطر این باشه که سلامت جسمانیشون لطمه نخوره. اگر هاناهاکی واقعی باشه چی؟ شاید هاناهاکی وقتی به وجود میاد که شدت اون عشق یک طرفه خیلی بیشتر از تاب و توان جسم اون فرد باشه. شاید یهو یه چیزی توی دنیا اشتباه رخ بده و یه نفر آدمیو ببینه که احساساتش یهو بیش از حد شدت بگیرن و سکته کنه. کسی چه میدونه؟
+ اون کس جدیدی نیست. فقط گفتم اون چون ممکنه بعضیا بشناسنش یا بعدا خودش اینجا رو ببینه و نمیخوام قضاوت بشه.
به نام خداوند سبحان
های های هوی هوی.
این چالش زیبا که در عنوان ذکر شده از وب شارلوت میاد. چالش آسان و زیبایی که کم وقت می‌بره.*-*
کلمات رو نمیدونم از کجا انتخاب میکنم شاید گاهی از خودم بگم، گاهی از کتاب‌هام دربیارم و گاهی از پستای بیانیون کلمات دلنشینو در بیارم.*^*
و همینطور دعوت میکنم از یاس ارغوانی (اول می خواستم به طور رسمی و تکی ایشون رو دعوت کنم.*^*)
شروع چالش: ۰۰/۱۱/۷
پایان چالش:۰۰/۱۲/۲۷
به نام خالق انسانیت
سلام! میخوام درد مورد یه چیزی صحبت کنم که هم اذیتم میکنه هم خوشحال.
فکر کنم همه مون یه دوره این حس رو داشتیم که از یه آدم بدمون میاد اما دلمون نمیخواد بدمون بیاد... تا حالا شده دلتون بخواد همه ی آدمای دنیا رو دوست داشته باشید، اما یادتون بیاد خیلیا کارای بدی انجام دادن که دیگه شایسته ی اون عشق نیستن؟ بعد بگین نه امکان نداره همه شایسته ی چیزای خوبن و در آخر هم بدونید که همه شایسته نیستن...
به نام خداوند این سرزمین
قرار امروزم با گروهمون یعنی "کپه ی مرگ گذاشتگان" کنسل شده بود و مجبور بودم فعلا توی پناهگاه جدیدی که پیدا کرده بودم بمونم. این اولین باری بود که داشتم دختری که توی پناهگاهم مستقر بود رو دقیق می دیدم. معمولا خیلی به هم توجهی نداشتیم اون کار خودشو می کرد منم کار خودمو ولی امروز حوصله م سر رفته بود و دختره سوژه ی خوبی به نظر می رسید.
به نام آرام کننده ی دل‌ها
ذهن آشفته‌ام برای یافتن آرامش تقلا می‌کرد. به طرف پنجره ی ماشین برگشتم بلکه بتوانم به آرام یافتن او کمک کنم.
بسم الله الرحمن الرحیم
این یه چرخه‌ست که هر دفعه طی میکنم و وقتی به نقطه ی پایان میرسم همون سیر قبلی دوباره شروع میشه. این از اون چرخه های درست و خوب نیست. این چرخه اشتباهه. اصلا نباید چرخه باشه من باید بعد از یه دور به پایان رسوندن این چرخه ازش درس بگیرم، اشتباهاتم رو تکرار نکنم و به جای شروع کردن مسیر قبل یه راه جدید بسازم. راه ساختن سخته. خیلی سخت. همزمان که سعی میکنم با خودم کنار بیام و همه ی اشتباهات کوچیک و بزرگم رو توی سر خودم نزنم، سعی میکنم بفهمم کجای کارم می‌لنگه. و این برای من سخته. خیلی سخت. دلم میخواد امید و انگیزه‌ای که فقط چند دقیقه تو وجودم زنده میمونه، تا ابد جاودان بمونه اما کسی که برای مسیرش چرخه ی جدید نمیسازه و اشنباه کارشو پیدا نمی‌کنه خیلی ضعیفه. ضغیف تر از اون چیزی که فکرشو بکنه. من میدونم. میدونم این آدم ضعیف خیلی چیزا ندارن اما هنوزم خیلی چیزا رو از دست نداده مثل پاهاش که میتونه باهاشون ادامه بده و دستاش که میتونه باهاشون بسازه. پس چرا بلند نمیشم و سعی کنم با همین چیزایی که دارم به چیزایی که ندارم برسم؟ چرا بلند نمیشم؟
بسم الله الرحمن الرحیم
دلم میخواد بغلش کنم.
اما نمیدونم کیه.
کیو بغل کنم؟
کیو دوست دارم بغل کنم؟
کی ارزش بغل کردن داره؟
